www.goodangel.fora.pl

jaskier

Utwór na pewno nie prezentujący jakiejś wartości estetycznej, ale który przyszedł do mnie i dał mi katharsis.

Fronte laetus pectore anxius- Na czole radość, a w duszy smutny.

Ach piękna czarna Pani!
Jak zwykle przychodzisz,
powolnym krokiem zmierzasz
ubrana w suknię zapomnienia i harmonii.
Ubrana w granatową czerń
przyozdobioną diamentami-
tutaj Orion, Kasjopea, Kastor i Polluks,
których blask i piękno
każe zrobić jedno
zachwycać się tobą.
Prostaczkowie jednak boją się Ciebie
boją się, że pełznąc wśród mroków dnia, gdy otworzysz im oczy
zobaczą część siebie
Boją się patrzeć na Ciebie
by nie wznieść się nad swój worek kości

Twój pocałunek tak słodki
i kojący ból ziemskiego istnienia
złożony z cichych westchnień
niespokojnej mej duszy.
W twych objęciach czuję się
tak naprawdę wolny i spokojny.
I przez chwilę powracam
do swojego świata-
-piękna i harmonii.
Jestem bliskotej przystani
do której zmierzam przez całe życie
płynąc po niespokojnych falach
losu istnienia ludzi,
zmagając się z sztormami ludzkich
namiętności
i odmętami ludzkich drobnostek,
nędznych i śmiesznych wartości
będących mirażem ich pustki i nicości,
których trawią i zżerają
a których zapełnia tylko smak miłości
miłości, która nigdy nie da się nam
zagubić.
Będąca jak latarnia morska wskazująca im wśród iluzji głupoty,
mroku podłości i mgły snów, marzeń
i ambicji, wskazywać im cel
ich nieświadomej podróży.
Bez niej błądzą i rozbijają się na skałach nienawiści i lęku
lub pochłonięci przez wir
fobii i żądzy.
Będąc tak blisko, na wyciągnięcie ręki, nie mogę jednak dosięgnąć
mej krainy ku mej irytacji,
wracając znowu na tą dużę
kulę błota

Och, Piękna Pani proszę Cię pozwól mi paść w twe ramiona,
zabierz mnie stąd jak najdalej
pozwól mi połączyć się z tobą, by ulec
zatraceniu i wznieść
się na wieczność nad tą
dużą kulę błota.
Pozwól mi wrócić
do mej Arkadii

Już odchodzisz?!
Tak, jak zwykle, powoli zmierzasz w stronę horyzontu,
odwracasz się tylko raz,
patrząc ze zrozumieniem
i smutkiem, a z drugiej
strony nadchodzi codzienny mrok cywilizacji,
a mrówki się budzą by
dalej drążyć tunele, przepychać
się robić karierę, któraś
z nich przecież będzie
kiedyś królową,
a wtedy...

...wtedy dostrzeże jaki był mały
i jak bardzo upadł stając się częścią domina.

A mi zostanie szyderstwo
na czole
i bezdenny smutek
na duszy.

irisse

Wiktor, to... Twój wiersz? Twój własny? Powinieneś zostać poetą.. ^^ Ja Ci mówię, zostań poetą. Chociaż nie... Ty już nim jesteś Smile

A tak na marginesie... Od słów - "Już odchodzisz?!" - przypomniał mi się Sosnowiec... A zwłaszcza ostatnie chwile spędzone na Śląsku, w Katowicach... To bardzo dobrze, jesli wiersz przemawia do wyobraźni i uczuć odbiorcy...
Gratulacje Smile